ترجمه : احمد بیانی

خيلى پيش از آنكه تبديل به يك افسانه و يا معما شود، و اگر بخواهيم از ادبيات ويژه چرچيل استفاده كنيم روسيه امروز تبديل به قلدرى در عرصه جهانى شده كشورى كه با موضوعاتى همچون ملى گرايى و خودبينى رهبران آن همراه شده است. اقدام ولاديمير پوتين نخست وزير روسيه در بحران اوستياى جنوبى و استفاده گسترده از تانك ها، جنگنده ها و ناوهاى جنگى عليه يك همسايه كوچك شوك بزرگى را به جهان وارد كرد. اما با اين وجود روسيه همواره يك افسانه ساز بوده است و اين مسئله را مى توان از زمان بناى روستاهاى پوتمكين در قرن ۱۸ ميلادى تا زمان گسترده شدن اين ترس در جهان كه رژيم شوروى پس از سال ۱۹۴۵ مى تواند به عنوان فاتح جهان مطرح باشد مشاهده كرد. در سطرهاى پائين ۱۰ افسانه بزرگ درباره روسيه را مشاهده مى كنيم:
افسانه اول: پوتين برنده بزرگ تهاجم به گرجستان بود. پوتين با اين اقدام خود نشان داد كه چه كسى روسيه را اداره مى كند. در اين ميان ديمترى مدودف رئيس جمهور روسيه در حاشيه ماند. پوتين در بحران قفقاز توانست به طور يكجا هم حمايت پارلمان و هم سنا را بدست بياورد. اما در اين ميان نبايد يك نكته را فراموش كرد و آن اينكه پوتين با اين كار خود توانست اتحاديه اروپا را پس از چند سال مجددا به صورت يك جامعه متحد درآورد. اين اختلاف ها در اتحاديه اروپا بواسطه اقدامات جرج بوش در طرح مبارزه با تروريسم پيش آمده بود. در سال ۲۰۰۳ شوراى فورى اتحاديه اروپا بواسطه جنگ عراق دچار اختلاف نظر ميان اعضا شد. اما با اين وجود در سال ۲۰۰۸ كشورهاى عضو اتحاديه اروپا در قبال بحران قفقاز در پشت سر نيكلا ساركوزى رئيس جمهور فرانسه كه رياست دوره اى اتحاديه را در دست دارد جمع شده و تقريبا موضعى واحد را در اين باره اتخاذ كردند البته نبايد در اين ميان تلاش هاى ديويد ميلى باند وزير امور خارجه انگليس را ناديده گرفت. ذكر اين مسئله نيز ضرورى است كه هر چند پوتين برنده بحران قفقاز شد اما در اين ميان روسيه حتى نتوانست حمايت متحد قديمى خود چين را جلب كند. چين در بحران قفقاز با دقت اقدامات روسيه در شوراى امنيت را كه مرزهاى تعيين شده از سوى سازمان ملل را زير سوال مى برد نظاره مى كرد.
افسانه دوم: جنگ سرد بار ديگر احيا شد. پس از سال ۱۹۴۵ يك تقابل جهانى بين دو ايدئولوژى وجود داشت. اما در مقام مقايسه بحران گرجستان جنگى بود كه در آن هيچ تفكر ايدئولوژيكى وجود نداشت و در ميان نظام سرمايه دارى رخ داد. در حاليكه گرجستان تلاش مى كرد تا به عنوان بخشى از مجموعه ترانس آتلانتيك درآيد و در اين راه عضويت در سازمان پيمان آتلانتيك شمالى ( ناتو ) را جستجو مى كرد، اوستياى جنوبى تبديل به يك زخم چركين شده بود كه در ميان فساد ناشى از فعاليتهاى نظامى و مافيايى وجود داشت و در اين ميان روسيه نوعى از ملى گرايى را اختيار كرد و يك سيستم سرمايه دارى كنترل از جانب خود را در اوستياى جنوبى بنيان نهاد كه محلى مناسب براى فعاليت ماموران سابق و هم عصر پوتين در كا گ ب بود.
افسانه سوم: روسيه از سال ۱۹۸۹ تحقير مى شد. در حقيقت ديگر هيچ كدام از دشمنان سابق دموكراسى غرب در جهان با استقبال مواجه نمى شدند. اما در سال هاى گذشته روسيه وارد جى ۷ شد و با وجودى كه دوماى روسيه از به رسميت شناختن دادگاه حقوق بشر اروپا خوددارى مى كرد شوراى اروپا درهاى خود را به روى روسيه باز كرد و تمام پايتختهاى اروپا آغوش خود را به سوى روسيه باز كردند و در ادامه سرمايه گذاران خارجى عازم مسكو شدند. و در سال ۲۰۰۰ زمانيكه پوتين به رياست جمهورى روسيه انتخاب شد بوش، تونى بلر و گرهاد شرودر از انتخاب او ابراز خوشحالى كردند. براى سالها رهبران غرب به طور گسترده درباره مرگ روزنامه نگاران در روسيه تحت حاكميت پوتين و يا جنايات جنگى انجام شده در چچن با چشم پوشى رفتار مى كردند.
افسانه چهارم: براى مدتها اروپا از تقابل با روسيه به عنوان يك هم آورد خوددارى مى كرد. و در مقام مقايسه روسيه نيز نمى توانست به عنوان تهديدى براى اروپا محسوب شود. اما تحت حاكميت پوتين، تنشهاى لفظى، ديپلماتيك و يا مناقشات اقتصادى زيادى ميان روسيه و همسايگانش وجود داشت. در آن زمان گفته مى شد روسيه با اقتصادى كوچكتر از اقتصاد مكزيك و كره جنوبى درسهاى لازم را از اتحاديه اروپا فرا نگرفته است و اين در حالى بود كه تمام كشورها صرف نظر از ميزان علاقه آنها براى وارد شدن در پول واحد اروپا از تهديدهايى رنج مى بردند. در اين ميان روسيه از اعطاى حق تساوى به گرجستان، استونى و يا لهستان كه خواهان آن بودند امتناع مى كرد.
افسانه پنجم: غرب به دنبال محاصره روسيه بود. اما آيا مى توان كشورى را كه از اروپا تا ژاپن و چين وسعت دارد محاصره كرد ؛روسيه تنها كشورى است كه اجازه دارد موشكهاى ضد بالستيك را در اطراف پايتخت خود مستقر كند. لهستان و كشورهاى حوزه بالتيك همانند روسيه نيستند اما انديشه تهاجم را نيز در سر نمى پرورانند. هر چند روسيه عضو سازمان پيمان آتلانتيك شمالى نيست اما نمايندگان كرملين در نشست هاى ناتو شركت كرده و ژنرال هاى ارتش اين كشور نيز مقر ناتو در بروكسل را زير نظر دارند. اوكراين و گرجستان راه درازى را براى پيوستن به ناتو و يا اتحاديه اروپا در پيش دارند. اما به كدام دليل كشورهاى مستقل شده از اتحاد جماهير شوروى اكنون نمى توانند مستقل بوده و در مورد پيوستن به يك نهاد و يا سازمان تصميم بگيرند.
افسانه ششم: اوستياى جنوبى نيز وضعيتى همانند كوزوو داشت. ساكنان كوزوو نيز همانند ساير ملتها و كشورها در يوگسلاوى سابق به دنبال حقوق مشابهى بودند.
با وجود اقدامات اسلوبودان ميلوسويچ عليه مسلمانان آنها به روشى صلح آميز توانستند جامعه اى را ايجاد كنند كه اين جامعه توانست پس از نسل كشى صرب ها كه ناتو را مجبور به مداخله در اين منطقه در سال ۱۹۹۹ كرد، از بلگراد مستقل شود. هر چند روسيه براى كسب استقلال مونته نگرو تلاش زيادى به خرج داد و اكنون اين كشور با پول هاى روسيه شكوفا شده اما مسكو از حمايت از آتيسارى كه مورد حمايت اتحاديه اروپا بود امتناع كرد. طرح آتيسارى خواهان جمعيت بزرگترى از كوزوو براى پيوستن به ساير مناطق سابق يوگسلاوى به عنوان يك كشور مستقل بود. ايده اى كه روسيه در آن مورد دنبال مى كرد حضور در گرجستان به شرطى ويژه بود و پس از آن كه غرب در مورد استقلال كوزوو جدى شد روسيه نيز استقلال اوستياى جنوبى را به گونه ديگرى دنبال كرد.
افسانه هفتم: آيا رئيس جمهور آينده آمريكا روابط بهترى با روسيه خواهد داشت، سناتور ، جان مك كين نامزد جمهوريخواهان آمريكا در انتخابات رياست جمهورى اين كشور اعلام كرده كه هر گاه به چشمان ولاديمير پوتين نگاه مى كند فقط سه حرف كا. گ. ب را در آن مى بيند. سناتور جو بايدن رئيس كميته روابط خارجى سناى آمريكا و معاون باراك اوباما نامزد دموكراتهاى آمريكا نيز از دوستان نزديك ميخائيل ساكاشويلى رئيس جمهور گرجستان محسوب شده و علاوه بر آن از سياست گذاران اصلى آمريكا محسوب مى شود. حال با توجه به سياست هايى كه ميلوسويچ را كنار گذاشت و در دهه ۱۹۹۰ از سوى وزيران امور خارجه انگليس طرح ريزى شده بود مى توان گفت كه چه مك كين وارد كاخ سفيد شود و چه اوباما در انتخابات رياست جمهورى ۴ نوامبر در آمريكا به پيروزى برسد تغييرى در سياست هاى واشنگتن در قبال مسكو ايجاد نخواهد شد.
افسانه هشتم: اروپا منشعب شده، بازده عجيب شوراى اتحاديه اروپا وحدت آن در تعليق مذاكرات با روسيه درباره مذاكرات همكاريهاى جديد مسكو- اتحاديه اروپا بود. اما از چپ ترين ديدگاه هاى رسانه ها از قبيل ليبراسيون در اين مورد گرفته تا راست ترين ديدگاه ها همانند فيگارو تمام تحريريه ها همه در قبال تهاجم روسيه به گرجستان موضعى سخت و شديد اتخاذ كردند. در اين ميان سيلويو برلوسكنى نخست وزير ايتاليا كه زمانى محبوب آمريكا بود اكنون تبديل به يكى از حاميان پوتين شده اما برلوسكنى نه در امور اتحاديه اروپا وزن چندانى را دارد و نه اينكه كشورش ( ايتاليا ) يكى از اعضاى جديد اتحاديه اروپا است كه بتواند موجى را در اين اتحاديه ايجاد كند. حتى سوئد و فنلاند نيز كه به بى طرف بودن در جهان معروف هستند نگرانى خود را از موضع روسيه در قبال گرجستان اعلام كرده بودند و ديويد ميلى باند وزير امور خارجه انگليس تبديل به صداى اتحاديه اروپا در برابر روسيه شده بود.
افسانه نهم: اروپا هيچ كارى نمى تواند انجام دهد. بله حقيقت همين است. در حال حاضر اعضاى شوراى اروپا خواستار تعويق عضويت روسيه در اين شورا شده اند. اما شوراى اروپا و ناتو توسط نمايندگان كشورها اداره مى شوند و نه توسط دولتهاى كشورهاى عضو و ممكن است در دوما نيز درخواستى براى تعويق مذاكرات مطرح شود و احتمال مطرح شدن اين درخواست تا زمانيكه دوما به طور متفق القول راى به تجزيه گرجستان دارند محتمل به نظر مى رسد.
اگر پوتين با خروج نيروهاى روسى از بخشهايى از گرجستان مخالفت كند آنگاه اعضاى اروپايى جى هفت مى توانند موضوع پيوستن روسيه به اين گروه را به تعويق انداخته و مسئله پيوستن روسيه به سازمان تجارت جهانى نيز از دستور كار خارج شود. در اين ميان اتحاديه اروپا بايد حضور خود در گرجستان را افزايش دهد. و پيوستن تركيه به اتحاديه اروپا و آغاز مذاكرات با اوكراين براى پيوستن به اين اتحاديه مى تواند بار ديگر درياى سياه را تبديل به يك درياى دموكراتيك اروپايى كند.
افسانه دهم: روسيه منابع انرژى اروپا را كنترل مى كند. قطع كردن نفت و يا گاز همانند يك سلاح هسته اى است كه حتى كشورهاى عربى نيز با وجود نفرت از اسرائيل جرات انجام آن ( قطع صادرات نفت و گاز ) را ندارند.
روسيه از طريق سياست گذاران خود موجى از ترس و اضطراب را درباره شبكه هاى انرژى اروپا به قاره سبز مخابره كرده است. در اين ميان انگليس در تامين امنيت انرژى خود از طريق ساخت مخزن هاى گاز طبيعى مايع ناكام مانده و آلمان نيز به دليل نيازمند بودن به منابع انرژى روسيه به فكر تجديد نظر درباره مخالفت خود با ساخت نيروگاه هاى هسته اى افتاده و اين در حالى است كه فرانسه بر خلاف آلمان ۸۵ درصد از برق مورد نياز خود را با استفاده از انرژى هسته اى به دست مى آورد و نكته آخر آنكه هر چند روسيه مى تواند اروپا را از لحاظ انرژى در تنگنا قرا دهد اما همين مسئله انرژى نيز مى تواند دليلى بر اتحاد بيشتر اتحاديه اروپا در برابر مسكو شود.
منبع: نيوزويك
نوشته: دنيس مك شين
 
 
   
 
ليونى و چالش حفظ وضع موجود

سرانجام پس از كش وقوس هاى فراوان ايهود اولمرت نخست وزير رژيم صهيونيستى از سمت خود استعفا داد و زيپى ليونى جانشين وى در حزب حاكم كاديما مامور تشكيل كابينه شد.
ايهود اولمرت نخست وزير رژيم صهيونيستى همانطور كه از پيش اعلام كرده بود روز يكشنبه ۳۱ شهريور (۲۱ سپتامبر) در جلسه هفتگى كابينه اين رژيم رسما از مقام خود كناره گيرى كرد.
وى ضمن ابراز اميدوارى به موفقيت زيپى ليونى جانشين خود و با اشاره به استعفاى خود گفت: تصميم استعفا تصميمى آسان نبود. اولمرت افزود: وى دست يارى خود را در سريع ترين زمان ممكن به سوى ليونى دراز خواهد كرد.
نخست وزير مستعفى رژيم صهيونيستى چند ساعت پس از اعلام تصميم خود براى كناره گيرى از مقام نخست وزيرى در نشست هفتگى كابينه نزد شيمون پرز رييس رژيم صهيونيستى رفت و استعفانامه خود را تسليم كرد.
شيمون پرز نيز پس از يك روز و نيم مشورت با رهبران فراكسيون هاى مجلس اسراييل كنيست ليونى را مامور تشكيل كابينه جديد كرد.
ليونى ۴۲ روز فرصت دارد تا كابينه خود را تشكيل دهد، در غير اين صورت يا بايد فرد ديگرى به نخست وزيرى معرفى شود يا انتخابات زودهنگام برگزار شود.
گفتنى است روز چهارشنبه ۱۷ سپتامبر در جريان برگزارى انتخابات داخلى حزب حاكم كاديما، زيپى ليونى با پيروزى بر رقباى خود كه مهمترين آنها شائول موفاز وزير حمل و نقل رژيم صهيونيستى بود به عنوان رييس جديد حزب كاديما و جانشين اولمرت معرفى شد. در اين انتخابات كه نيمى از هفتاد هزار عضو حزب كاديما در آن شركت داشتند ليونى تنها ۱‎/۱ درصد راى بيشتر از موفاز آورد. او ۱ /۴۳ درصد آراى شركت كنندگان در انتخابات درون حزبى كاديما را كسب كرد در حالى كه موفاز ۴۲ درصد آرا را به خود اختصاص داد. در اين انتخابات مئير شتريت، وزير امور داخلى و آوى ديختر، وزير امنيت عمومى اين رژيم به ترتيب ۵/۸و۵/۶ درصد آرا را به دست آوردند.
فراز و فرود اولمرت
ايهود اولمرت دى ماه ۱۳۸۴ پس از آنكه آريل شارون نخست وزير پيشين اين رژيم در پى سكته مغزى به اغما فرو رفت اختيارات نخست وزير را بر عهده گرفت.
در پى شكست در جنگ لبنان بود كه مخالفت ها با اولمرت بالا گرفت و از ميزان محبوبيت وى كاسته شد. در حالى كه وى همچنان بر ماندن در قدرت اصرار داشت ولى سرانجام به دليل فشارهاى فزاينده داخلى مجبور شد به كناره گيرى از قدرت تن دهد و براى هميشه با زندگى سياسى خداحافظى كند.
ايهود اولمرت تيرماه گذشته پس از اينكه از سوى پليس رژيم صهيونيستى به اتهام فساد مالى بازجويى شد و درخواست براى كناره گيرى وى بالا گرفت اعلام كرد براى دور بعد انتخابات رياست حزب كاديما نامزد نمى شود و بلافاصله پس از اعلام نتايج انتخابات حزب كاديما استعفا مى دهد.
اولمرت از زمانى كه نخست وزير رژيم صهيونيستى شد دست به عمليات عليه مردم فلسطين و لبنان زد كه مهم ترين آن حمله اين رژيم به نوار غزه بود. اين حمله در پى آن صورت گرفت كه نيروهاى مقاومت فلسطين دو نظامى صهيونيست را كشتند و گلعاد شاليت يك نظامى ديگر اين رژيم را به اسارت گرفتند. در اين عمليات دهها فلسطينى نيز به شهادت رسيدند.
تهاجم رژيم صهيونيستى به لبنان نيز در دوره ايهود اولمرت به وقوع پيوست. در واقع مى توان گفت افزايش مخالفت ها براى كناره گيرى اولمرت و سقوط به سراشيبى در اين جنگ رقم خورد.
در پى اين جنگ بود كه كميته وينوگراد با انتشار گزارشى ايهود اولمرت نخست وزير، عمير پرتس وزير دفاع و دان حالوتس رييس ستاد مشترك ارتش را مسئول اصلى شكست در جنگ لبنان دانست.
گرچه مطبوعات و رسانه هاى غربى در صددند كه فساد مالى و گرفتن رشوه اولمرت را برجسته كنند و آن را دليل اصلى كناره گيرى وى اعلام نمايند ولى كناره گيرى وى از مدت ها پيش و پس از شكست اين رژيم در جنگ لبنان رقم خورد و در واقع اين امر برآمده از پس لرزهايى است كه از شكست سخت اين رژيم از مقاومت اسلامى لبنان در جنگ ۳۳ روزه نشات مى گيرد.
ليونى كيست
زيپى ليونى متولد هشتم ژوئيه سال ۱۹۵۸ ميلادى در تل آويو دختر ايتان ليونى، صهيونيست راستگراى سرشناس و مامور سابق دستگاه اطلاعاتى رژيم صهيونيستى است. او بعد از پايان تحصيلات دوره دبيرستان به بخش ويژه آموزش افسران زن در ارتش صهيونيستى پيوست. پس از پايان دوره آموزش نظامى وارد دانشگاه بار ايلان در جنوب شرق تل آويو شد و تحصيلات خود را در رشته حقوق ادامه داد.
بعد از گذشت يك سال از تحصيل در دانشگاه و به خاطر تسلط كامل به دو زبان انگليسى و فرانسه وارد سازمان جاسوسى رژيم صهيونيستى (موساد) شد و كار خود را در بخش اروپايى اين سازمان آغاز كرد و از سال ۱۹۸۰ تا ۱۹۸۴ با اين سازمان همكارى داشت.
پس از قطع همكارى با موساد، كار خود را به عنوان وكيل آغاز كرد. در همين دوره وارد حزب ليكود شد .حزبى كه پدرش از رهبران برجسته آن به شمار مى رفت. ليونى به عنوان يكى از رهبران جوان حزب ليكود برگزيده شد و بعدها در سال ۱۹۹۹ به عنوان نماينده حزب ليكود به پارلمان رژيم صهيونيستى راه يافت. آريل شارون، نخست وزير سابق رژيم صهيونيستى بود كه اولين بار ليونى را به عنوان وزير به كابينه برد و هم او بود كه از تشكيل حزب كاديما به شدت حمايت مى كرد. ليونى با تشكيل كاديما به يكى از چهره هاى برجسته اين حزب تبديل شد. ليونى۴۹ ساله پس از گلدا ماير نخست وزير دهه هفتاد رژيم صهيونيستى دومين سياستمدار زن اسراييلى است كه به اين مقام مى رسد.
ليونى و چالش هاى پيش رو
انتظار مى رود نخست وزير جديد رژيم صهيونيستى دوره زمامدارى خود را در ميان يك رشته مشكلات سياسى ناشى از اختلاف بين اعضاى كابينه ائتلافى و شكاف در ميان اعضاى حزب آغاز كند. هنوز بى اعتمادى نسبت به اينكه آيا ليونى واقعا قادر به تشكيل دولتى كه بتواند كارايى لازم را داشته باشد، وجود دارد.
ليونى اكنون با دو چالش ناشى از فشار منتقدين كه كم تجربگى هاى وى در عرصه سياسى - نظامى را زير سوال مى برند و نيز ترميم جايگاه تضعيف شده و پريشان حزب حاكم دست و پنجه نرم مى كند.
ليونى هم اكنون حزبى را تحويل گرفته است كه جايگاه خود را در رقابت با ساير احزاب از جمله ليكود و حزب كار از دست داده است و از اين رو در چهل و دو روز فرصت باقى مانده تا تشكيل كابينه ائتلافى او با چالش هايى براى ترميم اعتبار حزب حاكم دست به گريبان خواهد بود. از سوى ديگر وى موقعيت چندان ممتازى در حزب خود ندارد و همين امر ممكن است بعدها منجر به فشارهاى بيشترى بر وى شود.
ليونى اعلام كرده است كه ارجحيت نخست وى، تشكيل دولت وحدت ملى با حضور حزب راستگراى ليكود به رهبرى بنيامين نتانياهو است، اما به نظر مى رسد كه وى براى دستيابى به اين هدف و يا حتى هر نوع ائتلافى كه اكثريت پارلمانى را داشته باشد، با مشكلات زيادى روبه رو خواهد شد.
ليونى به نتانياهو وعده سپردن وزارت دارايى در دولت ائتلافى را داده است تا بلكه بتواند نظر وى را جلب كند ،اما بعيد است كه رهبر حزب ليكود به اين وعده رضايت دهد.
حزب ليكود كه داراى گرايش هاى راست و افراطى است از مخالفان جدى سياست هاى دولت اولمرت و حزب كاديماست. برخى نظرسنجى ها نيز دال بر پيروزى نتانياهو و حزب وى در انتخابات زودهنگام است. از اين رو به نظر مى رسد ليكود به رهبرى نتانياهو وارد ائتلاف با دولت ليونى نخواهد شد و به مخالفت هاى خود با دولت ادامه خواهد داد.
از همين رو، به نظر مى رسد كه ليونى به سرعت از امكان ائتلاف با حزب ليكود و در نتيجه تشكيل دولت وحدت ملى نااميد شود و در جهت تشكيل ائتلافى با اكثريت پارلمانى بكوشد.
بنابراين آسانترين راه براى ليونى به منظور تشكيل دولت، حفظ ائتلاف كنونى حاكم بر اسراييل است، اما اين ائتلاف نيز به شدت شكننده به نظر مى رسد.
ايهود باراك رهبر حزب كارگر نيز كه مهمترين شريك دولت ائتلافى كنونى است، از مدت ها قبل بناى ناسازگارى با حزب كاديما را گذاشته است و روز به روز علاقه بيشترى براى خروج از ائتلاف از خود نشان مى دهد. خواست باراك به خروج از ائتلاف بخصوص با انتخاب ليونى به عنوان رهبر جديد حزب كاديما بيشتر شده است به طورى كه وى بلافاصله پس از انتخابات داخلى حزب كاديما با بنيامين نتانياهو ديدار و در باره برگزارى انتخابات زودهنگام پارلمانى با او مذاكره كرده است. از آنجا كه در يك انتخابات زود هنگام، حزب كارگر شانسى براى كسب كرسى هاى بيشترى در پارلمان ندارد، بنابراين بعيد است كه اعضاى مركزى حزب با برگزارى انتخابات زودهنگام كه بيشتر به نفع رقيب ليكودى آنها تمام خواهد شد، موافقت كنند.
بنابراين، احتمالا يكى از اهداف باراك از ديدار با نتانياهو وادار كردن ليونى به واگذارى سهم بيشترى به حزب كارگر در دولت ائتلاف آينده بوده است.
اما با نگاهى دقيق تر پى مى بريم كه باراك و رفتار تحريك آميز او، تنها مانع پيش روى ليونى براى حفظ ائتلاف كنونى نيست. در حقيقت، حزب مذهبى شاس نيز كه در دولت ائتلافى حضور دارد، دردسرى واقعى براى رهبر جديد حزب كاديما تلقى مى شود. حزب شاس كه از سوى منتقدانش به عنوان حزبى باجگير شناخته مى شود پاى ثابت اغلب دولت هاى ائتلافى اسراييل اعم از چپ و راست است، اما براى همراهى با حزب حاكم، معمولا بودجه كلانى را براى مدارس مذهبى تحت امر خود طلب مى كند. ليونى اعلام كرده است كه حاضر به تخصيص بودجه مورد درخواست حزب شاس نيست و از اين جهت ممكن است نگهدارى آن در دولت ائتلافى مشكل شود.
افزون بر اين، حزب شاس به رغم شهرتش به ميانه روى در مذاكره با فلسطينى ها، اعلام كرده است كه به محض آغاز مذاكره ميان اسراييل و دولت خودگردان بر سر بيت المقدس از دولت خارج خواهد شد. در واقع موضع سرسختانه حزب شاس درباره بيت المقدس، سبب نزديكى ديدگاه اين حزب به احزاب راستگرا شده است.
بر اين اساس، حفظ حزب شاس در دولت ائتلافى براى ليونى پر هزينه خواهد بود، گر چه احتمال توافق با آنها نيز برايش منتفى نيست.
در اين صورت، اگر ليونى حزب شاس را از دست دهد، امكان جذب احزاب كوچكى مانند حزب چپگراى مرتص، حزب مذهبى يهوديت توراتى متحده و يا احزاب عرب اسرييلى را خواهد داشت.
به جز حزب يهوديت توراتى متحده، ليونى احتمالا علاقه اى به ائتلاف با ساير احزاب فوق نخواهد داشت، زيرا حضور حزب مرتص و يا احزاب عرب اسراييلى در دولت ائتلافى باعث مى شود وى بيش از پيش جايگاه خود را در احزاب قدرتمند رژيم صهيونيستى كه گرايش هاى راست دارند از دست دهد. به بيان ديگر، احزاب ميانه اسراييل معمولا نمى خواهند كه از طريق ائتلاف با احزاب چپ يا عرب تبار به صلح با فلسطينى ها دست يابند، چرا كه چنين صلحى به احزاب راستگرا اين بهانه را خواهد داد كه مدعى عدم حمايت اكثريت شهروندان يهودى اسراييل از پيمان صلح شوند.
بر اين اساس، ليونى ترجيح مى دهد كه احزاب راستگرا را در دولت سهيم كند تا باز اين نظر با چالش هاى كمترى روبه رو شود. با اين حال، احزاب راست و يا راست افراطى از قبيل ليكود، ئيسراييل بيتنيو (اسراييل خانه ما) و بلوك اتحاد ملى و ملى - مذهبى تمايلى به ائتلاف با ليونى ندارند، مگر آنكه وى به ديدگاه آنها در روند مذاكره با فلسطينى ها پايبندى نشان دهد كه اين هم نقض غرض است. به نظر مى رسد رژيم صهيونيستى در شرايطى قرار گرفته است كه رهبران تاريخى خود را از دست داده و در داخل و خارج با چالش هاى مهمى روبه رو است.
از همين رو مهم ترين وظيفه ليونى در شرايط كنونى حفظ همين وضع موجود خواهد بود. البته مشروط به اينكه زيپى ليونى بتواند ائتلاف كنونى كابينه را حفظ كند يا مانع از ازهم گسيختن آن شود. در غير اينصورت انحلال پارلمان و برگزارى انتخابات پيش از موعد، در خلال چند ماه پس از آغاز زمامدارى او محتمل به نظر مى رسد. / ايرنا
 

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: